Ergens ver in het bos

Beste bloglezers,
Na enkele weken afwezigheid ten gevolgde van Internetpannes, gestolen foto-toestellen en eventjes geen zin meer om op de blog te posten, zijn we weer terug op post en laten we jullie opnieuw op regelmatige basis een glimp opvangen van ons leven in Kameroen.

Vorige week weer een hoop nieuwe energie gekregen na een bezoek aan het oosten van het land. We zijn momenteel bezig met een studie om te zien of het haalbaar is om de gemeenschapsbossen in Kameroen FSC te certificeren.

Daarvoor is een studiebureau ingeschakeld en die hadden drie vergaderingen gepland in het oosten met de vertegenwoordigers van in totaal 18 gemeenschappen.

Op het kaartje zie je 2 cirkels. In het midden van de linkse bevindt zich Edea en in de rechtercirkel vond het bezoek plaats. Hier zat ik dus midden in het bos in een zeer dunbevolkt gebied waar de mensen in de dorpen hun geld verdienen met jacht en een beetje landbouw.

Ziehier enkele sfeerfoto's van de afgelopen week:

Onze auto met chauffeur Emmanuel:

Een schildpad en leguaan die te koop aangeboden worden langs de weg. Als je de prijzen vergelijkt van wild en ander vlees, dan begrijp je wel waarom er in deze regio zoveel gejaagd wordt en de mensen liever wild eten.

* bevroren kip: 2000FCFA, * kilo rundsvlees: 2200FCFA, * klein hertje: 2000FCFA, * aap van ca. 15kg: 4500FCFA, * stekelvarken van ca. 5kg: 1000FCFA, * gorilla: 70000FCFA (1€=655FCFA). Deze laatste kan je echter wel niet op de publieke markt kopen en heb ik gelukkig ook niet gezien, maar via het illegale circuit is alles te krijgen dat pootjes heeft.

De leguaan is vergezeld van Charly, een onderhandelaar die de gemeenschapsbossen in contact brengt met mogelijke opkopers van hout in Europa. Een heel belangrijke functie aangezien het momenteel voor de gemeenschapsbossen heel moeilijk is om (internationale) klanten te vinden voor hun hout.

Ngoyla is zo ongeveer de verste uithoek van het Zuid-Oosten van Kameroen. Hier zijn ook verschillende bosgemeenschappen die deelnemen aan de studie, maar de enige toegangsweg tot het stadje is een overzetboot die momenteel kapot is. Op de foto zie je de overzetboot ondersteboven en enkele lassers om het euvel te verhelpen.

De volgende dag was er een vergadering gepland in een dorpje Eboumetoum. Dit dorpje is slechts enkele jaren geleden ontstaan toen een buitenlandse firma hier een zagerij installeerde. Dit creerde werkgelegenheid en ook veel hout zodat alle huisjes in dit dorp volledig uit hout vervaardigd zijn.

De weg naar Eboumetoum:

De 'photo de famille' na afloop van de vergadering. Merk op dat de Congolese klederdracht niet in de mode is in Kameroen ;-)

Gelukkig was er na al die vergaderingen omringd door prachtig tropisch regenwoud ook even tijd om het bos zelf te gaan bezoeken.

Onderweg kwamen we deze camion tegen met FSC-hout. In Kameroen zijn momenteel de bossen die beheerd worden door een 5-tal buitenlandse ondernemingen FSC-gecertificeerd, maar voor de gemeenschapsbossen is dit nog niet het geval. Dit is een van de redenen waarom het voor deze gemeenschappen zo moeilijk is om een opkoper te vinden voor hun hout. Tijdens mijn werk hier ga ik onderzoeken of het mogelijk is om deze bossen te certificeren en hoe dat dan zou moeten gebeuren.